Story #11

Ukrył twarz w dłoniach, próbował znów przenieść się na wysepkę. Nie mógł, ogarniała go niemoc - czuł, że traci kontrolę nad swoim życiem. Ogarniał go obłęd. Podniósł głowę i spojrzał w stronę zatoki. Mała łódka właśnie zawijała do portu. Codziennie w ten sam sposób, o tej samej godzinie i w to samo miejsce. Wypływała w nocy, zarzucała sieci i wracała – skoro świt znów wypływała, zbierała sieci i kończyła swoją pracę. Nieustannie krążąc między lądem a wodą. Był to jakiś sposób na życie, na wykorzystanie go, spożytkowanie czasu, który dostaliśmy przy narodzinach. Popatrzył na niebo, było czyste, nic nie wskazywało na to, że jeszcze niedawno pełne było szarych burzowych chmur. Lubił powietrze po deszczu, pozwalało mu odetchnąć. Czuło się wtedy świeżość otoczenia.

Jeszcze niedawno jego życie kwitło, miał pełno znajomych, grupkę kumpli, z którymi spędzał większość czasu. Jednak w miarę jak mijały lata był coraz bardziej samotny, pokochał samotność, po pewnym czasie uświadomił sobie nawet, że był samotny od zawsze. Nigdy nie miał przyjaciela, kogoś, z kim mógł pogadać o wszystkim, nigdy nikomu się nie zwierzył. A ludzie, których spotykał, byli złudzeniami. W miarę jak do grupy dochodziły nowe osoby, był spychany na bok. To praktycznie weszło ludziom w krew. Kiedy pojawia się nowa osoba, wszyscy zaczynają się nią interesować, zapominając o starych znajomych. On tego nie rozumiał. Czekał kiedyś na osobę, dla której zostawi innych. Nie znalazł. Wcześniej został sam. Opuszczony, bez nikogo. Była ona, ale ona zdawała się interesować wszystkimi i nikim. Był też chłopiec, ostatnia deska ratunku, chroniąca go przed zniknięciem, ostatnia osoba, która dawała mu potwierdzenie o tym, iż istnieje.

Pamiętał dzień, kiedy został naprawdę sam, kiedy odrzucił szansę bycia z kimś innym, kiedy pokochał i zrozumiał ideę bycia samemu, wtedy też padało.

Deszcz oczyszczał, każdy potrzebował takiego oczyszczenia, wtedy dopiero przychodziły do głowy sprawy, o których wcześniej się nie pamiętało…