| pn | wt | sr | cz | pt | so | nd |
| 01 | 02 | 03 | 04 | 05 | 06 | 07 |
| 08 | 09 | 10 | 11 | 12 | 13 | 14 |
| 15 | 16 | 17 | 18 | 19 | 20 | 21 |
| 22 | 23 | 24 | 25 | 26 | 27 | 28 |
| 29 | 30 | 31 | 01 | 02 | 03 | 04 |
Please allow me to introduce myself
I'm a man of wealth and taste
I've been around for a long, long year
Stole many a man's soul and faith
And I was 'round when Jesus Christ
Had his moment of doubt and pain
Made damn sure that Pilate
Washed his hands and sealed his fate
Pleased to meet you
Hope you guess my name
But what's puzzling you
Is the nature of my game
The Rolling Stones – Sympathy for the Devil
Obserwator był w trawie, widać było jej pojedyncze źdźbła, wynurzył się ponad zieloną materię, tak, że teraz widać było także niebo i całą łąkę. Wzniósł się jeszcze wyżej, obejmując wzrokiem coraz większy obszar. Sięgnął za drzewa, czekał patrząc w tamto miejsce, jakby wiedział, że zaraz coś tam będzie. I było, wybiegła Ona, szybko, nie odwracając się z rozpuszczonymi włosami wywiewanymi do tyłu przez pęd powietrza. Niech obserwator przybliży się jeszcze trochę, tak. Jej twarz, zamknięte oczy, ściśnięte usta, gładka opalona cera. Łza na policzku, zjeżdżająca w dół zatrzymująca się na szczęce i spadająca w dół, na ziemię gdzie zakończy swe istnienie. Kolejna i kolejna, nieustanny potok łez.
Dziś był jeden z tych dni, w których nachodzi cię nieustanne uczucie zrezygnowania i bezsensowności, masz ściśnięte gardło, czujesz coś dziwnego. Zaczęła biec z powodu swojej niemocy, płakała, czuła się źle, chciała uciec jak najdalej, zaciskała oczy, aby powstrzymać łzy. Biegła na oślep, nie patrząc, dokąd i gdzie, do jej głowy zaczęły dochodzić myśli, że kiedyś będzie musiała się zatrzymać – w końcu jest na wyspie. Otworzyła oczy, uwolniła kolejne łzy, spojrzała – było tam, świecące w blasku słońca, szumiące morze i skarpa a na niej On. Stanęła, siedział tak blisko krawędzi, z głową spuszczoną w dół, podparty rękoma. Zupełnie jakby chciał skoczyć. Nie skoczy, wiedziała o tym, wiedziała, że dla niego śmierć przez samobójstwo jest najgłupszą rzeczą, którą może zrobić człowiek.
Odwrócił się, stała z tam widział, że płacze, poczuł litość, wzgardę, była załamana, bezradna. Obcość dotarła do jego głowy gdzie iście alchemicznym sposobem zmieniła się w zrozumienie. On też czuł czasem taką bezradność, rezygnację, jednak w takich chwilach o tym się zapomina, nie widzi się w człowieku tego, co nie jest obce, a jedynie żałość. Odwrócił się, bezustanne patrzenie wydało mu się głupie. Teraz znów spoglądał w dół, rozbieganym wzrokiem, oglądał skały, bez przyczyny, gubił myśli.
Stanęła obok niego, ze spuszczoną głową, wyrazem skruchy. ‘Siadaj’ pokazał ręka puste miejsce obok siebie Usiadła, nic nie mówiła, on też milczał. Nie umieli rozmawiać, typowe zachowanie ludzi niezdolnych do życia w społeczeństwie. Dlatego właśnie oboje żyli w swoich własnych światach, zamkniętych, hermetycznych, niedostępnych dla nikogo z zewnątrz. ‘Przepraszam’…
blood roses
blood roses
back on the street now
can't forget the things you never said
on days like these gets me thinking
when chickens get a taste of your meat
chickens get a taste of your meat
you gave him your blood
and your warm little diamond
he likes killing you after your dead
you think i'm a queer
i think you're a queer
i think you're a queer
said, i think you're a queer
and i shaved every place where you been
i shaved every place where you been
god knows i've thrown away those graces
the belle of new orleans tried to show me
once how to tango
wrapped around your feet wrapped around like good little roses
blood roses
blood roses
back on the street now
now you've cut out the flute
from the throat of the loon
at least when you cry now
he can't even hear you
when chickens get a taste of your meat
when he sucks you deep
sometimes you're nothing but meat
Tori Amos – Blood Rose
Siedzieli pod drzewem, krople spadające z nieba rozbijały się o liście i spływały po nich w dół jak po wielkim parasolu. Prawie nic nie było wstanie przedrzeć się przez tą gęstą kopułę z liści. Nie było to też bynajmniej najlepsze miejsce na spędzenie ulewy, jednak sytuacja wymagała takiego stanu rzeczy bezdyskusyjnie. Opierali się o pień drzewa patrząc na spadające krople wielkości ziarna grochu. Świat był szary, płakał, smucił się, ale to wcale nie musi oznaczać, że przynajmniej 51% ludzkości jest smutnej. To świat, miejsce, było smutne z sobie znanych tylko powodów. Deszcz przyszedł nagle, chmury po prostu napłynęły, okryły ziemię cieniem, rozpoczęły przedstawienie. Tak naprawdę można by znaleźć taki sam gdziekolwiek na kuli ziemskiej.
Jej kruczoczarne włosy obcięte do ramion, które rozjaśniły się pod wpływem słońca do koloru kasztanowego, były teraz mokre i przylegały do szyi i policzków. Włosy do ramion były według chłopca jedyną optymalną długością włosów dla kobiety, dziewczyny, dziewczynki. Zawsze, gdy na nią patrzył czuł jakąś bliskość, jakiś spokój, pragnienia dążenia dalej w przyszłość po to by zobaczyć, czym ta przyszłość się stanie. Zapominał o wszystkim, czuł się jednocześnie pełen energii i optymizmu, jak i nieszczęśliwy niewiadomo, z jakiego powodu. Chciałby jej to powiedzieć, chciałby jej przekazać to uczucie, aby móc o nim porozmawiać. Nie robił tego, bo zdawał sobie sprawę z niepowodzenia takiej akcji. Wiedział, że uczuć nie da się opisać drugiej osobie tak, aby ta zrozumiałą w stu procentach. Może to właśnie to było tym smutkiem, brak możliwości komunikacji. Oparł się o pień drzewa, patrzył w dal, na powietrze rozmazujące się pod wpływem padającego deszczu. Patrząc na coś takie czuje się głębie i niepokój, to jak zwiastun czegoś niedobrego, człowiek w takich momentach cieszy się, że jest tu a nie tam w tej ścianie łez. ‘O czym myślisz?’ spytał, ‘O tym jak przyjemnie musi być tam na środku łąki, kiedy deszcz rozchlapuje ci się na ciele na drobne kropelki, kiedy pobudza twoją skórę na każdym calu’, ‘Zabawne’, ‘Co?’ zdziwiła się. ‘Nic ważnego, ot tak po prostu wyrzuciłem z ust kolejne słowo, nic nie znaczące słowo’ – zapragnął zostać przytulony, nie z litości, ani z żalu tylko z czystej chęci przytulenia go. Zapragnął szczerej rozmowy, która nigdy zapewne nie będzie miała miejsca. Pierwszy raz od kiedy był na wyspie czuł się nieszczęśliwy…
You're set on standing in my way
I know that you are after me
I feel you like my shadow
That's how clearly, you persue me
Don't you think it's gone long
Can't you leave me in peace?
It's the damn middle of the night
Because of you I can't sleep.
Really now you've gone much to far
I know you've done your best
Just go ahead and shoot me
Then at least I'll have some rest
Don't you think It's gone on long
Can't you leave me in peace?
It's the damn middle of the night
Because of you I can't sleep
You better shoot me, honey, now
I will have some rest
You better shoot me, honey, now
You have done your best
Acid Drinkers - You Better Shoot Me